ایستادگی در برابر لقمه حرام

بسم الله الرحمن الرحیم

انسان وقتی نشسته باشد ٬ یک اندازه نیرو و قدرت دارد که خیلی کم است. ولی وقتی که سرِپا می شود و می ایستد ٬ آن وقت هست که قدرت و انرژی پیدا می کند. فلسفهٔ قیام سیّد الشهدا(ع) همین است. فلسفهٔ قیام ٬ قیام است. شما تا  نشسته اید ٬‌هیچ زور و انرژی ندارید ٬ امّا وقتی بایستید و ایستادگی کنید ٬‌قدرت پیدا می کنید. چرا سیّد الشهداء(ع) امروز در عالم ٬‌این قدر اقتدار دارد؟ چون ایستاد ٬‌چون ایستادگی کرد. بعضی ها فکر می کنند ٬‌امام حسین (ع) در برابر یزید ایستاد٬ هرگز. امام حسین(ع) در برابر لقمه ها ایستاد. آن چه یزید را یزید کرده بود ٬ لقمه بود ٬ لقمهٔ حرام. 

به خاطر همین ٬ وقتی وجود نازنین امام سجاد(ع) از امام حسین(ع) پرسید: چرا این ها با ما چنین می کنند ٬ حضرت فرمود: پسرم ٬ شکم های این ها پُر از لقمه هایِ حرام است. یعنی مشکلِ این ها لقمه ها است. لقمه ها ٬‌این ها را به میدان کشیده است. این لقمه گاهی انسان را لقمان می کند ٬‌می شود لقمان حکیم. همان طور که لقمان حکیم یک برده بود ٬‌ولی مراقب لقمه هایِ خودش بود و لقمان حکیم شد. چون هر چه گفت حکمت بود ٬ تا جایی که خدا در قرآن کریم از او نقل قول می کند همین لقمه ها هم می تواند ٬‌انسان را از بین ببرد. لقمه هم فقط خوردنی ها نیست . هر سخنی که انسان می شنود ٬ لقمه است. آن هم می تواند حلال یا حرام باشد. اگر دیدید پیشِ شما ٬ پشت سر کسی صحبت می شود ٬ داری لقمه می گیری ٬‌لقمهٔ حرام. به خاطر همین قرآن کریم ٬‌وقتی می فرماید: غیبت نشنوید ٬ در ادامه می فرماید: دوست دارید گوشتِ برادرِ مردهٔ خود را بخورید؟ یعنی شنیدن هم نوعی خوردن است.